Μια μαθήτρια του Β1 γράφει...
Ένα τ?αστέρι
Έχει απόψε ξαστεριά κι είναι ένα τ?αστέρι.
Κι είναι πιο λαμπρό απ?το φεγγάρι,
απ?τον ήλιο πιο λαμπρό?
Με τη γλυκιά του λάμψη να λικνίζεται απαλά στο απέραντο γαλάζιο,
ένα μικρό άνθος που απ?τα μαύρα πέπλα τ?ουρανού ξεπροβάλλει.
Σα να ?θελε την πλάση ολάκερη να ντύσει με τη λαμπρή του χάρη,
σ?ένα όνειρο μια σκάλα ψάχνω για να βρω.
Λίγο απ?το φως ν?αγγίξω μες του σκοταδιού την καρδιά,
και μένω αγκαλιά μ?ένα σύννεφο και δυο πέτρινους φίλους.
Οι αφροί της θάλασσάς μου προσκεφάλι,
μάτια μου το γλυκό αγιάζι,
με ταξιδεύει κι ονειρεύομαι την αλήθεια.
Αγγίζω ένα κομμάτι τ?ουρανού.Το πιο λαμπρό.
Αυτό που δυο άγγελοι κέντησαν με τ?ακροδάκτυλά τους,
με μια ηλιαχτίδα κι ένα δάκρυ.
Δάκρυ μιας σωτήριας δροσοστάλακτης βροχής.
Και μια φωτεινή ηλιαχτίδα κάποιου σκοτεινού ήλιου,
εμπρός στη λάμψη του μια χάρη τού εζητώ:
Πάντα κοντά μου να ?ναι, να κουρδίζει τα φτερά μου.
Μη λησμονεί ποτέ τ? αγιάζι μου, την αλήθεια μου, τ?όνειρό μου.
Ρωβινσώνας στα νερά της λήθης με οδηγό ένα πινέλο,
ζωγράφιζα στα κύματα τούς κρότους της καρδιάς,
που γύρευαν το δρόμο του γυρισμού?
Βυθισμένη στο δικό μου ναυάγιο τ? αστέρι μου προσμένω,
ν? ακούσει τις έσχατες σταγόνες απελπισίας που εγκαταλείπουν την ψυχή μου?
Την καρδιά να δει ν? ανθίζει σαν κοιτά τα βήματά του.
Σκαλίζω τα σύννεφα ένα κλειδί να βρω,
να κλειδώσω για πάντα την αλήθεια στ? όνειρο,
Τ? όνειρο στην καρδιά?
Το μειλίχιο τούτο φως στα μάτια πάντα να κουρνιάζει.
Μαρία Γλυνού